İşbirliği

İşbirliği 

Ulus, "Günün Işığında" s. 3 

1956-04-13 

Atatürk Kitaplığı, 152/31 

GÜNÜN IŞIĞINDA

İşbirliği

9 Nisan günü yayınlanan C.H.P. Meclisi tebliği ile Başbakanın Güney illerimizde yaptığı konuşmaların aynı zamana rastlaması iyi oldu. Başbakanın bu konuşmalarıyla memlekete yaymağa çalıştığı karanlık ve ağır havaya karşı, C. H. P. Meclisinin tebliği, kaygılar içindeki vatandaşlara bir umut ışığı tutmakta, henüz kararsız görünen bazı muhalefet çevrelerine ise rejimi feraha çıkaracak yolu göstermektedir.

Zaman, muhalefet partilerinin birer başlarına halktan gördükleri rağbete güvenip de ayrı ayrı yollar tutabilecekleri zaman değildir.

Bugünkü iktidar partisi mertçe bir demokratik mücadeleyi kabul etseydi, muhalefet partilerinden belki her biri, birer başlarına da önümüzdeki seçimi kazanabilirlerdi.

Fakat artık bugünün iktidar partisinde, öyle, eşit şartlarla mücadeleyi kabul edecek yürek, bir seçimde yenilmeyi göze alacak vicdan rahatlığı yoktur. 6 yıldır birikmiş günahların ağırlığı, bu partiye, bu parti icraatının sorumlularına, iktidardan düşme ihtimalini belli ki artık bir kâbus gibi göstermektedir. Bu kâbus yüzündendir ki Başbakan, zabıta kuvvetlerini kanunsuz hareketlere, suçsuzlara suçlu muamelesi yapmağa zorlamaktadır.

Hukuk düzenini, kanun teminatını, vatandaş güvenliğini bu derece hiçe sayma bir Başbakan iş başında kaldıkça, bütün vatanseverlere, yani Menderes idaresinin bütün muhaliflerine, düşen birinci görev, memlekette hukuk düzenini, kanun teminatını, vatandaş güvenliğini korumak üzere birleşmektir.

Savcının, hakkında soruşturma açmak için bile sebep göremediği insanlara suçlu diyebilen, suçsuz vatandaşların hürriyetini gayrı kanunî yollardan ihlâl etmedi diye, polisi, vazifesini yapmamakla suçlandırabilen bir Başbakana ve onun idaresine karşı, kanunlarını, vatandaş güvenliğinin, insan haklarının bekçiliğini yapmak, vicdanlı, dürüst savcılarla yargıçlar, idare âmirleriyle zabıta memurları için olduğu kadar, muhalefet partileri için de bir vatan borcu haline gelmiştir.

Memleket meselelerini halledebilmek için partilerin elbette biribirinden ayrı görüşleri bulunmalıdır. Partileri doğuran, böyle görüş ayrılıkları olmak gerekir. Fakat partiler arasındaki görüş ayrılıkları, ancak demokratik bir düzen içinde, fiilî bir değer taşır. Muhalefet partileri her şeyden önce, aralarında birleşip bu düzeni sağlam temellere oturtmak zorundadırlar. Bu zorunluluğa uymadıkça, aralarındaki görüş ayrılıkları bir mâna ifade etmez hale gelecek ve belki de çok geçmeden, her biri siyasî parti hüviyetini bile kaybetme tehlikesiyle karşılaşacaktır.

İşbirliği için ilk resmî teklifin, seçimlerde bir başına kazanma şansı en yüksek görülen partiden gelmesi, işbirliği isteğindeki samimiliğe bir delil sayılmalıdır.

Nasıl Cumhuriyet Halk Partisi, işbirliğini, «yalnız başına iktidara gelmenin çaresi olarak düşünmemekte» ise, başka muhalefet partileri de öyle düşünmemeli, «rejim meselelerini halletme, demokratik sistemi teminata bağlama» yolunda el ele vermeğe razı olmalıdırlar.

Zaman, muhalefet partilerinin demokrasiye ve millete ancak bu yoldan hizmet edebilecekleri zamandır.

Bülent ECEVİT