"Devlet İçerde"
Başlık:
"Devlet İçerde"
Kaynak:
Ulus, "Günün Işığında" s. 3
Tarih:
1956-10-13
Lokasyon:
Atatürk Kitaplığı, 152/33
Metin:
GÜNÜNIŞIĞINDA
"Devlet içerde"
Sabah yağmur yağıyordu. Evimize bir kadın geldi, iki göz iki çeşme ağlıyordu:
— Bu yağmurun altında, kışın başında bizi evsiz koyuyorlar, dedi. Üst mahalleyi yıkmağa başladılar, şimdi sıra bizim mahallede. Biz çoluk çocuk ne yaparız?
Bu kadının kocası bir yarı resmî kurumda odacıydı. Kendisi haftada birkaç gün çamaşıra giderdi. Üç çocukları vardı, üçü de öğrenciydiler. Paraları ne kiraya ne bir yeni gecekondu kurmağa yeterdi.
Ansızın girişilen büyük «imar faalliyeti»nin hiç bir tedbir alınmaksızın başlanan yıkım safhası bu şekilde devam ederse, kış başında evsiz barınaksız kalacak binlerce, onbinlerce aileden yalnız biriydi bu.
*
Yağan yağmur ve kadının ağlayışı, bana çocukluğumun bir başka yağmurlu gününü hatırlattı. Babamla beraber, yoksulca insanların oturduğu bir sokaktan geçiyorduk. Sokaktaki evlerden birinin önüne eşya yığılmıştı. Birkaç dakikada bir birkaç iskemle, bir dolap, bir kilim daha dışarı atılıyordu. Eşyanın üstüne yağmur yağıyordu. Yağmurun altında bir kadın, soluk kumaşlı bir koltuğa oturmuş, yemenili başını elleri arasına almış ağlıyordu Baba-oğul ikimizin de içimize dokundu bu hâl. Babam yüksek sesle.
— Bu nasıl iştir, devlet nerede? diye söylendi.
Yağmurun altında yarı çıplak teni ıslana ıslana bu hâli seyreden ufacık bir çocuk babama dönüp cevap verdi:
— Devlet içerde bey amca!
*
Çocukluğumda bir gün tek bir evin içinde görmenin acısını hâlâ unutamadığım devlet, bugün yıkılmakta olan, önünde kadınlar oturmuş ağlayan, binlerce, onbinlerce evin içindedir.
Oysa bu milletin insanlarından büyük bir çoğunluğun ihtiyaç ve istekleri asgarî seviyede kalmıştır: O da yiyecek bir somun ekmekle bir soğan, barınacak bir çatı altıdır.
Sen bu milleti iktisaden kalkındıracağım, «yepyeni bir vatan» yaratacağım diye öyle bir yol tut ki, ortadan ilk kalkacak maddelerden biri soğan, yıkılacak ilk yapılar da o soğan ekmeğe kalmış insanların barınacakları derme çatma kulübeler olsun!
«Kalkınma»nın yolu, «yepyeni bir vatan» yaratmanın yolu bu değildir. Eğer ağlayan anaların acısı üstüne kurulacaksa, söylevlerde hayalleri kurulan o güzel şehirler, geniş meydanlarında «büyüklerimiz»in heykelleri yükselecek o ferah şehirler kurulmaz olsun!
Devletin yeri, yıkılan evlerin içi değil, evi yıkılanların yanı olmalıdır!
İnsan devlet için değil, devlet insanlar için olmalı, insanlar şehirlere değil, gerekirse şehirler insanlara feda edilmelidir!
Bülent ECEVİT
Düzeltme: Dün bu köşede çıkan «Gecekondu Hâdisesi» başlıklı yazının 4'üncü sütun, 2'inci paragrafının sondan bir önceki satırında bulunan «kurtulmuş» kelimesi «kurutulmuş» olacaktı.
"Devlet içerde"
Sabah yağmur yağıyordu. Evimize bir kadın geldi, iki göz iki çeşme ağlıyordu:
— Bu yağmurun altında, kışın başında bizi evsiz koyuyorlar, dedi. Üst mahalleyi yıkmağa başladılar, şimdi sıra bizim mahallede. Biz çoluk çocuk ne yaparız?
Bu kadının kocası bir yarı resmî kurumda odacıydı. Kendisi haftada birkaç gün çamaşıra giderdi. Üç çocukları vardı, üçü de öğrenciydiler. Paraları ne kiraya ne bir yeni gecekondu kurmağa yeterdi.
Ansızın girişilen büyük «imar faalliyeti»nin hiç bir tedbir alınmaksızın başlanan yıkım safhası bu şekilde devam ederse, kış başında evsiz barınaksız kalacak binlerce, onbinlerce aileden yalnız biriydi bu.
*
Yağan yağmur ve kadının ağlayışı, bana çocukluğumun bir başka yağmurlu gününü hatırlattı. Babamla beraber, yoksulca insanların oturduğu bir sokaktan geçiyorduk. Sokaktaki evlerden birinin önüne eşya yığılmıştı. Birkaç dakikada bir birkaç iskemle, bir dolap, bir kilim daha dışarı atılıyordu. Eşyanın üstüne yağmur yağıyordu. Yağmurun altında bir kadın, soluk kumaşlı bir koltuğa oturmuş, yemenili başını elleri arasına almış ağlıyordu Baba-oğul ikimizin de içimize dokundu bu hâl. Babam yüksek sesle.
— Bu nasıl iştir, devlet nerede? diye söylendi.
Yağmurun altında yarı çıplak teni ıslana ıslana bu hâli seyreden ufacık bir çocuk babama dönüp cevap verdi:
— Devlet içerde bey amca!
*
Çocukluğumda bir gün tek bir evin içinde görmenin acısını hâlâ unutamadığım devlet, bugün yıkılmakta olan, önünde kadınlar oturmuş ağlayan, binlerce, onbinlerce evin içindedir.
Oysa bu milletin insanlarından büyük bir çoğunluğun ihtiyaç ve istekleri asgarî seviyede kalmıştır: O da yiyecek bir somun ekmekle bir soğan, barınacak bir çatı altıdır.
Sen bu milleti iktisaden kalkındıracağım, «yepyeni bir vatan» yaratacağım diye öyle bir yol tut ki, ortadan ilk kalkacak maddelerden biri soğan, yıkılacak ilk yapılar da o soğan ekmeğe kalmış insanların barınacakları derme çatma kulübeler olsun!
«Kalkınma»nın yolu, «yepyeni bir vatan» yaratmanın yolu bu değildir. Eğer ağlayan anaların acısı üstüne kurulacaksa, söylevlerde hayalleri kurulan o güzel şehirler, geniş meydanlarında «büyüklerimiz»in heykelleri yükselecek o ferah şehirler kurulmaz olsun!
Devletin yeri, yıkılan evlerin içi değil, evi yıkılanların yanı olmalıdır!
İnsan devlet için değil, devlet insanlar için olmalı, insanlar şehirlere değil, gerekirse şehirler insanlara feda edilmelidir!
Bülent ECEVİT
Düzeltme: Dün bu köşede çıkan «Gecekondu Hâdisesi» başlıklı yazının 4'üncü sütun, 2'inci paragrafının sondan bir önceki satırında bulunan «kurtulmuş» kelimesi «kurutulmuş» olacaktı.
Dosyalar
Koleksiyon
Alıntı
“"Devlet İçerde",” Bülent Ecevit Yazıları 1950-1961, 21 Kasım 2024, https://ecevityazilari.org/items/show/681 ulaşıldı.
