Gömlek ve Saadet

Gömlek ve Saadet 

Ulus, "Günün Işığında" s. 3 

1956-08-28 

Atatürk Kitaplığı, 152/32 

GÜNÜN IŞIĞINDA

Gömlek ve saadet

Büyük çoğunluğu yamalı esvapla gezen bir milletin, yamalı gecelik giyen yabancı devlet adamlarına, öyle devlet adamları yetiştiren yabancı milletlere imrenmesinden tabiî şey olamazdı. Onun için Japon Başbakanının yamalı gecelik giydiği haberi bizde geniş yankılar uyandırdı. Bundan iktisat, ahlâk, demokrasi dersleri çıkarıldı.

Gerçi bizim de siyaset hayatımızın bir «yamalı gecelik» devri vardı. O devrin canlı hâtıralarından bir çoğu hâlâ aramızda şerefle dolaşırlar. Kimi bir kira evindedir, kimi borç içinde. Kimi bir dükkân açmıştır, tezgâhtarlık yapar, kimi bakanlık koltuğundan inince ya bir hastahanede asistanlığını, ya bir avukat yanında stajını tamamlamıştır, şimdi bir küçük muayenehanede, bir küçük yazıhanede müşteri bekler.

Gittiğim berberin eski devir bakanlarından bir müşterisi vardır. Kolları yamalı gömleğinin eskimiş kolalı yakalığı, incelip kırışmış boynundan iki parmak boldur. Tıraş olup çıktıktan sonra berber arkasından bakar da,

— Üstündeki hâlâ bakanlığında giydiği gömlek, der.

O eski bakana rastladıkça, saadet arayan zengin prensin hikâyesini hatırlarım:

Hani mes'ut olmanın yolunu sorar da prens,

— Bir mes'ut adam bulup onun gömleğini giyin! derler.

Günlerce sorup soruşturduktan sonra nihayet bir mes'ut adam bulurlar, onun da sırtında gömleği yoktur.

Bizler de şimdi eski günlerin mes'ut idaresine yeniden kavuşabilmek için, o günlerde yüksek mevkilerde bulunmuş temiz bir siyaset adamının, başkalarına, giydirecek üzere, gömleğini arasak, bulabileceğimiz belki de bir yamalı gömlek olur.

Fakat nasıl hikâyede, saadet arayan prensin gömleksiz bir saadete razı olduğu söylenmezse, bugün öyle yamalı gömlekle gezmeğe razı olacak mevki sahibi bir siyaset adamı bulmak da kolay olmasa gerektir.

Evet bizim de siyaset hayatımızın bir «yamalı gecelik» devri vardı. Nasıl bizm gazetelerimiz bugün, Japonya'nın yamalı gecelik giyen Başbakanına dair bir haberden hisse çıkarıyorlarsa, o devirde de başka memleketlerin gazeteleri, Türk devlet adamlarının mütevazi hayatından Ortadoğu memleketleri için hisse çıkarırlardı.

Son zamanlarda o kadar çok tartışılan «ispat hakkı», Türk gazetelerine o devirde de tanınmış değildi. Ama gazeteler o devirde ispat hakkı yokluğundan şikâyet etmezlerdi. Çünkü ispat hakkına dayanarak ortaya dökmek isteyecekleri tatsız sırlar olmazdı. Yüksek mevkilerdeki siyaset adamlarının hayatı, hikâyedeki gömleksiz adamın saadeti kadar lekesiz ve açıktı.

Bülent ECEVİT